Afscheid

Gisteren kreeg ik het droevige bericht van het overlijden van iemand waar ik lange tijd mee heb gewerkt en meer. Een heel triest bericht want ze was nog veel te jong en had nog veel te veel om voor te gaan in het leven om het nu al te verlaten. En om die reden vind ik het ook heel triest voor haar. Maar het is misschien nog een groter verdriet voor al diegenen die ze achterlaat. Haar man, kind en kleinkind en alle andere familieleden. Wat een gemis, zo triest. Ik kan daar helemaal in meeleven en vind het zo naar allemaal als ik aan iedereen denk.
Maar voor mezelf is het niet naar of verdrietig. Ik constateer zelfs dat het voor mij niet iets is om van slag af te raken. Toch wel raar bij zo'n bericht over iemand die ik heel erg waardeerde en graag mocht. Maar als ik bij mezelf te rade ga hoe dat nou zit kom ik tot de ontdekking dat k het echt niet als een scheiden of een afscheid zie. Het lukt me niet om deze wereld en onze volgende wereld gescheiden te zien of zo te voelen. Ik voel eenheid, een samengaan van werelden als een wereld. Voor mij verdwijnt ze niet, is ze er nog en misschien nog wel meer dan eerst. Ik kan daardoor ook geen scheiding voelen noch de behoefte om afscheid te nemen. En dat geeft rust.
Toch ga ik morgen naar de crematie om afscheid te nemen. Niet omdat het moet, maar om haar leven hier te vieren zoals ze het heeft gehad en uit respect voor iedereen die het met haar gedeeld heeft. Ik wil haar ook bedanken voor wat we aan gesprekken en goede tijden samen hebben gedeeld en ik doe dat in gedachten op de plaats waar iedereen met liefde aan haar denkt.
Ik stuur je Licht en Liefde J., rust zacht.


©Monique van den Bel 2012

---