Ik heb een tuintje, niet groot maar heel fijn om te zijn. Elke dag ga ik kijken hoe het er is, hoe doen de planten en bloemen het? Hoe doen de appeltjes het aan de boompjes die ik vorig geplant heb en pluk ik 's avonds de kruiden die ik in mijn maaltijd wil verwerken. Heerlijk, wat een genot.
Het groeit en bloeit, het lijkt allemaal vanzelf gaan. Het staat er mooi bij, maar toch weet ik dat het niet altijd makkelijk is voor mijn tuintje om er zo mooi bij te staan. Het weer speelt parten en slakken en andere tuinbewoners die de malse blaadjes weten te vinden en voorgoed verminken voordat ze goed en wel zich hebben kunnen laten zien. Of het wordt 'te druk' in mijn tuintje omdat het zo goed gaat dat alle planten meer ruimte in beslag nemen en elkaar bevechten voor een grotere plek. Ik kan me zo voorstellen dat het een drukte van jewelste is in elke bloem en plant om er zo mooi bij te staan en er zo vredig en schitterend uit te zien. Al die wortels die zich een weg banen door de grond op zoek naar voedsel, naar water en dan moet dat allemaal vervoert worden door de stelen, stammen en bladeren om zo tot het mooiste resultaat te komen met fris, groen blad en schitterende bloemen waarmee de bestuivers worden aangetrokken. Ze doen hun best maar zonder een beetje geluk in de vorm van gunstige omstandigheden is het een stuk moeilijker.
Ik denk dat het misschien niet zo heel veel verschilt van ons mensen. Bij ons is tenslotte hetzelfde proces gaande. We proberen onszelf te voorzien van allerlei voedsel, om onszelf zo goed mogelijk te verzorgen en te ontwikkelen en we hopen daarmee het mooiste naar buiten te brengen. Net als bij de planten in mijn tuintje hebben we te kampen met tegenslagen, met gebrek of te grote overvloed, of met anderen die ons benijden of anderszins, met ziektes of andere vervelende omstandigheden. En net zoals bij de planten hebben we ook geluk nodig om ons te helpen met onze groei. We laten het niet altijd zien aan de buitenkant maar het kan van binnen behoorlijk moeilijk zijn om alles zo goed mogelijk door te laten gaan in ons leven
Daarom hierbij bewondering en een stralende glimlach voor al wat groeit en bloeit, voor iedereen die zo hard aan het werk is om er iets moois van te maken. Voor jezelf, voor elkaar, voor de wereld, de aarde, om je licht zo mooi mogelijk te laten schijnen. Het geeft de wereld een prachtig kleurrijk aanzicht, het verrijkt en geeft net als mijn tuintje aanleiding om van te genieten. Dank je wel mooie mensen, mooie wereld voor alles waar we elke dag weer van mogen genieten.


©Monique van den Bel 2012

Gisteren kreeg ik het droevige bericht van het overlijden van iemand waar ik lange tijd mee heb gewerkt en meer. Een heel triest bericht want ze was nog veel te jong en had nog veel te veel om voor te gaan in het leven om het nu al te verlaten. En om die reden vind ik het ook heel triest voor haar. Maar het is misschien nog een groter verdriet voor al diegenen die ze achterlaat. Haar man, kind en kleinkind en alle andere familieleden. Wat een gemis, zo triest. Ik kan daar helemaal in meeleven en vind het zo naar allemaal als ik aan iedereen denk.
Maar voor mezelf is het niet naar of verdrietig. Ik constateer zelfs dat het voor mij niet iets is om van slag af te raken. Toch wel raar bij zo'n bericht over iemand die ik heel erg waardeerde en graag mocht. Maar als ik bij mezelf te rade ga hoe dat nou zit kom ik tot de ontdekking dat k het echt niet als een scheiden of een afscheid zie. Het lukt me niet om deze wereld en onze volgende wereld gescheiden te zien of zo te voelen. Ik voel eenheid, een samengaan van werelden als een wereld. Voor mij verdwijnt ze niet, is ze er nog en misschien nog wel meer dan eerst. Ik kan daardoor ook geen scheiding voelen noch de behoefte om afscheid te nemen. En dat geeft rust.
Toch ga ik morgen naar de crematie om afscheid te nemen. Niet omdat het moet, maar om haar leven hier te vieren zoals ze het heeft gehad en uit respect voor iedereen die het met haar gedeeld heeft. Ik wil haar ook bedanken voor wat we aan gesprekken en goede tijden samen hebben gedeeld en ik doe dat in gedachten op de plaats waar iedereen met liefde aan haar denkt.
Ik stuur je Licht en Liefde J., rust zacht.


©Monique van den Bel 2012

Durf jezelf te zijn
Dare to be you