Mijn blog is dit keer geschreven door Petra. Zij schreef haar column naar aanleiding van onze sessie. Dank je wel Petra voor je mooie verhaal.

Bevrijding
Obstakels op de weg, onderweg naar Monique. Ik ben een beetje te laat. Maar daar kom ik dus voor: Wat is het obstakel dat me in de weg zit?

Dat wat ik niet zie, ziet Monique wel. Het blije, vrije kind in mij moest in het gareel, netjes, keurig, zoals het hoort. Ondanks al het protest daartegen, ben ik zelf de ‘onderdrukker’ geworden van dat kind. De strenge handhaver van hoe het moet en hoort, waardoor het kind in feite dubbel onderdrukt is. Eerst door de buitenwereld, daarna door mezelf. Die had ik inderdaad niet gezien. Maar het is duidelijk: Dat stemmetje wat altijd zegt dat het niet goed genoeg is, niet mag of niet kan, onmogelijk is.

---

De weg weer vrij maken voor dat kind, dat alleen maar wil leven en blij wil zijn en er wil mogen zijn, zoals ze is, speels en dartel. Dat kostte wat moeite. Dat ‘integreert’ niet zolang de kritische mind in de weg zit. Die moest plaats maken. Iets heel broos, teers en breekbaars durft uiteindelijk tevoorschijn te komen. Iets dat je meteen weer wilt gaan beschermen, iets heiligs...
Thuisgekomen ben ik ontroerd. Het wil er alleen maar zijn en kan ook alleen maar zichzelf zijn. En dat betekent dat ik er alleen maar ruimte voor moet maken, meer niet. Voor het eerst hoor ik de baby bij de buren niet huilen, maar lachen!

Al snel komt die slimme criticus met een nieuwe zet: ‘Hoe heb je dat nou kunnen doen? Zo je eigen kind onderdrukken!’ Ik voel me schuldig. En daar
heeft ie me dus weer te pakken. Het blijft opletten...
Ik doe m’n ogen dicht en ga kijken waar het kind gebleven is. Ah, daar komt ze weer. Blij. Ze wil niets anders dan bij me zijn. En ze is blij. Geen verwijt niks. Alleen maar blij dat ze er weer is. Dat ze er mag zijn.

Ik begin het te begrijpen. Zij is onaangetast in haar zijn. Zij is nog steeds het liefdevolle, vrolijke kind. Ze wil er graag zijn. Maar één woord van kritiek en ze verdwijnt. Weg. Dan kan ze er niet zijn.
Als ik nu – heel af en toe - de baby weer hoor huilen bij de buren, weet ik hoe laat het is. Tijd om even te stoppen. Zitten. Op zoek naar het kind. Kom maar. Zodra de weg vrij is, is ze er weer. Ze mag blijven! Wat een feest!

Misschien hebben we allemaal zo’n kind in ons hart wonen, dat er alleen maar wil zijn. Vrij, blij, liefdevol, puur. Dat aanwezig wil zijn en aanwezig wil blijven. 

Petra