Ik heb het in bruikleen

Tien jaar geleden ben ik verhuisd naar waar ik nu woon. Ik kan me nog goed herinneren hoe blij ik was dat we eindelijk een nieuwe woning hadden gevonden, maar ook wat ik in het begin ervaarde.
Ik stond in mijn praktijk en kwam in de ervaring dat ik deze plek in 'bruikleen' heb. Dat wij er mochten wonen en ervoor konden zorgen zolang we hier waren, maar dat het geen bezit was. Elke vezel in mij wist dit. Ook al heb ik het gekocht, de aardse manier is om te laten weten dat ik er een tijdje gebruik van mag maken.
Niets in deze wereld is bezit. We hebben het in gebruik totdat we het doorgeven (doorverkopen) aan de volgende verzorgers/kopers. Bezit bestaat niet. Deze wereld bestond ver voor ons en zal er zijn ver na onze dood. Wij hebben het voorrecht om daardoor hier te leven, ervan te leven, erin te leven, erop te leven, om ervan te genieten en het te bewaren voor de volgende die hier komt leven voor de duur van zijn of haar leven.
Wij zijn de passanten, we komen en we gaan. Wij zijn degenen die het achter laten voor onze kinderen en het nageslacht van alles wat hier leeft. En aan ons het geschenk om ervoor te mogen zorgen om dat zo goed mogelijk te doen.
Deze wetenschap die mij zo duidelijk gemaakt werd, maakte mij intens dankbaar. Het maakte ook het korte bestaan van mens en dier op deze planeet duidelijk en het gigantisch grootse van deze wereld.
Onlangs kwam een klant bij mij die pas een dergelijke ervaring had waardoor ik er weer aan herinnerd werd. Het maakte me blij te horen dat anderen dit besef ook beleven en we dit met elkaar doen. Tenslotte is het een grote eer om hier te zijn maar ook een grote verantwoordelijkheid. Ik zorg er naar beste kunnen voor en hopelijk is dat goed genoeg zodat er nog heel veel anderen na ons van kunnen genieten.